*******

 

  سعی کن چون درخت کهن ریشه در عمق خاک داشته باشی، تا اگر شاخه ای از تو شکست، شکسته نشوی. باید همواره ریشه در ایمان و امید داشت تا در هر فصلی از نو روئید. 

تقدیم به همه مادران

 

ای مادر عزیز، تو بهترین گل واژه هستی، هستی؛ تو غزل لطیف روزگاری؛ تو دیوان محبت هایی؛ تو سرود جویباری؛ تو اقیانوس عشقی؛ تو دفتر رنج های نامکتوبی. اکنون که من از تو هستی یافته ام جانم فدایت باد! 

روزت مبارک

 میم مثل مادر  

دانلود 

زمین ایمان آورد و جهان سبز شد

 

زمین سردش بود، زیرا ایمانش را از دست داده بود ؛ نه دانه ای از دلش سر در می آورد و نه پرنده ای روی شانه هایش آواز می خواند. قلبش از ناامیدی یخ زده بود و دستهایش در انجماد تردید مانده بود. خدا به زمین گفت: عزیزم ایمان بیاور تا دوباره گرم شوی. اما زمین شک کرده بود، به آفتاب شک کرده بود، به درخت شک کرده بود، به پرنده شک کرده بود.
خدا گفت: به یاد می آوری ایمان سال پیشت چگونه به پختگی رسید؟ تو داغ پر شور بودی و تابستان شد، و شور و شوقت به بار نشست و کم کم از آن شوق و بلوغ به معرفت رسیدی، نام آن معرفت را پاییز گذاشتیم. اما...
من به تو گفتم که از پس هر معرفتی، معرفت دیگری است، و پرسیدمت که آیا می خواهی تا ابد به این معرفت بسنده کنی؟
تو اما بی قرار معرفتی دیگر بودی. و آنگاه به یادت آوردم که هر معرفت دیگر در پی هزار رنج دیگر است. و تو برای معرفتی نو به ایمانی نو محتاجی. اما میان معرفت نو و ایمان نو ، فاصله ای تلخ و سرد است که نامش زمستان است.فاصله ای که در آن باید خلوت و تامل و تدبیر را به تجربه بنشینی، صبوری و سکوت و سنگینی را. و تو پذیرفتی.
اما حال وقت آن است که از زمستان خود به در آیی و دوباره ایمان بیاوری و آنچه را از زمستان آموختی در ایمان تازه ات به کار بری. زیرا که ماندن در این سکوت و سنگینی رسم ایمان نیست، ایمان شکفتگی و شور و شادمانی است. ایمان زندگی است
پس ایمان بیاور، ای زمین عزیز !
و زمین ایمان آورد و جهان گرم شد. زمین ایمان آورد و جهان سبز شد. زمین ایمان آورد و جهان به شور و شکفتگی و شادمانی رسید.
نام ایمان تازه زمین، بهار بود.
" عرفان نظرآهاری"

راز حضور

حضور هیچکس در زندگی ما اتفاقی نیست،خداوند در هر حضوری رازی نهان کرده برای کمال ما ،خوش آن روزی که دریابیم راز این حضور را. 

نکویی اهل کرم

بدین رواق زبرجد نوشته‌اند به زر  

که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند

 

اثر استاد محمود فرشچیان

عشق ، عشق می آفریند

عشق ، عشق می آفریند
عشق ، زندگی می آفریند
زندگی رنج به همراه دارد
رنج دلشوره می آفریند
دلشوره جرأت می بخشد
جرأت اعتماد به همراه دارد
اعتماد امید می آفریند
امید زندگی می بخشد
زندگی عشق می آفریند
عشق ، عشق می آفریند
” شاملو “

*******

 زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست، هر کسی نغمه  خود خواند و از صحنه رود، صحنه پیوسته به جاست،  

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد