اهل آرامش که شدی آرام آرام در مییابی که این وادی کوچه بن بست ندارد ..
همه کوچه هابهم راه دارند ..ساکنینش همه عاشق به هم وهمدلی اند...
عاشق زندگی اند ...
اهل آرامش که شدی به آرامی پی میبری که زندگی یک نفس است ...
اهل آرامش که شدی از گذشته به آرامی عبور میکنی وروح وروانت را با نا ملایمات قدیمی آزرده نمیکنی ... اهل آرامش که شدی خواهی آموخت که بهترین احساس آدمی عشق ورزی است ودوست داشتن دیگران ...
یاد میگیری دوست داشتن بی نیاز از دلیل ومحتاج دل است ...
از شرارت وکینه ومکرو حسادت دلت را تهی میکنی... مشتاقانه پیش میروی تا آنجا که بی قید وشرط وبی هیچ توقعی به حمایت دیگران میپردازی ...
اهل آرامش که شدی شاد کردن دیگران بیشتر از شاد بودن خودت می چسبد
حال خوشی پیدا میکنی ....
از درون بخودت میبالی ...
ارزشمندتر از همیشه ات میشوی .. به این نقطه که برسی آرامش وجودت را فرا میگیرد آرامگر میشوی ..
نه به راحتی میرنجی ونه به آسانی میرنجانی .... شاداب وبا طراوت در آرامش باشید
آدمای زنده به گل و محبت نیاز دارن ومرده ها به فاتحه
ولی ما گاهی برعکس عمل میکنیم!
به مرده ها سر میزنیم و گل میبریم براشون ولی راحت فاتحه زندگی بعضیارو میخونیم !
گاهی فرصت باهم بودن کمتر از عمر شکوفه هاست
بیائیم ساده ترین چیز رو ازهم دریغ نکنیم:
محبت
همیشه میشه تموم کرد
فقط بعضی اوقات دیگه نمیشه دوباره شروع کرد !
مواظب همدیگه باشیم.
از یه جایی به بعد ....دیگه بزرگ نمیشیم، پیرمیشیم
ازیه جایی به بعد ....دیگه خسته نمیشیم،می بریم
ازیه جایی به بعد....دیگه تکراری نیستیم،زیادی هستیم
پس قدرخودمون ،خانوادمون،دوستانمون،زندگیمونو و کلن حضورخوشرنگ مون رو تو صفحه دفتر خلقت بدونیم.
مهم نیست آدما کی و چرا وارد زندگیت میشن و
کی و به چه علت ازت فاصله می گیرن.
این مهمه که باور داشته باشی
هر فردی که وارد زندگیت میشه
مسئول رسوندن یه پیغام بهته.
سعی کن از این پستچی بهترین نامه رو بگیری.
شاید اگه اون نمیومد تو همیشه منتظر یک تجربه،
یا یه خبرمی موندی
از مترسکی سوال کردم، آیا از ماندن در مزرعه بیزار نشده ای.؟
پاسخم داد و گفت ..در ترساندن. و آزار دیگران لذتی بیاد ماندنی است.پس من از کار خود راضی هستم و هرگز از آن بیزار نمی شوم.
اندکی اندیشیدم و سپس گفتم ...راست گفتی من نیز چنین لذتی را تجربه کرده بودم.
گفت..تو اشتباه می کنی، زیرا کسی نمی تواند چنین لذتی را ببرد، مگر آن که درونش از کاه پر شده باشد.
جبران خلیل جبران
باید به چیزی از این زندگی عاشق بود
باید لا به لای این زندگی ، آدمی ،چیزی باشد که حالت را بی منطق خوب کند
باید پناهگاهی برای خزیدن داشت.موقعیتی که روحت را بسازد. پوچ و خسته که میشوی دوباره متولدت کند.
باید نابالغانه عاشق بود...
بعضی آدم ها ساده و بی شیله پیله اند
بی هیچ پیچیدگی، دوست دارند چون دلشان می گوید
دوست دارند چون گِل وجودشان از عشق است
به همین آسانی، به همین آسودگی...
نه سیاست این زمانه را از حفظند نه طریق شکستن می دانند
نمی توانند لحظه ای بیش، دل چرکین باشند از هر کسی که دلشان را می شکند، زود یادشان می رود، زود فراموش می کنند
لبخند که بزنی باز همانی می شوند که بودند، اخم کنی مثل کودکانِ بازیگوش ِ پشیمانی که فکر می کنند مسبب تمام غصه های مادرشان هستند، پناه می برند به دامانِ اشک که کار دیگری نمی دانند!
اوج سیاستشان آن است که خودشان را بزنند به غم و غصه که دلت را بسوزاند!
نه ناز را یاد گرفته اند نه طریق گفتن نیاز را از حفظند
عشوه و دلبری نمی دانند
بدانند می خواهیشان می آیند و حس کنند سر بارند می روند...
برخی می گویند خنگند و گیج و گول اما آدم های ساده زیاد می فهمند، بس که زیاد می فهمند دوست دارند خودشان را بزنند به آن راه و بگویند که نمی دانند که نمی فهمند، آخر باورشان نمی شود دنیای اطرافشان اینگونه باشد!
آنها با همه ی وجود دوست دارند و عشق می ورزند به همه، دوست دارند بهترین ها را برای آنهایی که دوست دارند
در کرشمه چشمی ذوب می شوند، می سوزند و درد می کشند و عشق می ورزند و بعد به بی وفایی می شکنند
عاشق می شوند و بارها بی وفایی می ببیند، اشک می ریزند ولی دست بر نمی دارند، کینه نمی جویند و دورویی و انتقام نمی دانند
ملاحظه نمی شناسند، هر صبح عاشق می شوند و محال است هر شب اشکی میهمان چشم هایشان نباشد...
آدم های ساده قدیسین کوچکی هستند که هر کسی نمی بیند آنها را
هر چند تشخیصشان آسان است، آخر هیچ کسی مثل آنها نیست!
اصلا فکر کن نوری به صورت دارند، اما گاهی بس که به مادر طبیعت شبیه اند، بس که عاشقانه و آرام عشق می ورزند زود رنگ فراموشی می گیرند و زود از یاد می روند؛
آن مثالِ ساده چه بود؟
"مثل خورشیدی که همیشه هست و از بس که هست نمی بینیمش و یا ماهی که روشنایی وجودمان از اوست و نمی شناسیمش!"
وجودشان مثل همان خوشبختی است
آن ها همیشه هستند مگر اینکه بفهمند وجودشان آزارت می دهد، یا بفهمند رو راست نیستی دیگر و یا ملاحظه جای محبت را گرفته است
گفته بودم سخت باهوشند؟!
آرام بقچه را جمع می کنند و به همان آرامی که آمدند، می روند...
... و بعد از این است که احساس می کنی نوری از زندگیت رفته، و جای مهری در دلت خالیست اما دلیلش را نمی دانی!
نمی فهمی تا وقتی که ناگهان سر برمی گردانی به دنبال کسی که وقت غم ها و سختی ها و شادی هایت دستت را سفت می چسبید و با تمام وجود در چشمانت نگاه می کرد به مهر...
و اینجاست که دستت در هوا می ماند و چشمت بی پناه می شود...
می پرسی این ها را برای چه گفتم؟!
آن ها فقط یک بار اتفاق می افتند؛
خواستم حواست باشد به مهر بی همتایشان...