هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

استاد محمدرضا لطفی :

نمی دانم چه زمانی عاشق موسیقی شدم. من در موسیقی سقوط کردم اما زمانش در خاطرم نیست. شاید از چهارسالگی جوانه‌ی عشق آن در من زده شده باشد و به نوعی موسیقی تمام وجود مرا فراگرفته است و احساس کردم که چیزی جز موسیقی مرا آرام نمی‌کند. در دوران کودکی‌ام بی‌اختیار موسیقی‌هایی را می‌شنیدم که به‌صورت ذاتی اصیل و خوب بود و شنیدن موسیقی خوب در پیش از سال‌هایی که برای اولین بار کار را در دست گرفتم بسیار خوب بود و شاید حدود 10 سال طول کشید.» محمدرضا لطفی یادآور شد: «تا 18 سالگی در گرگان زندگی‌ کرده‌ام. برادرم تار می‌نواخت و پدر‌ومادرم عاشق موسیقی بودند، سپس به تهران آمدم و به دنبال موسیقی رفتم و پس از آن شاگرد اساتیدی چون شهبازی و دوامی بودم.» وی اذعان داشت:« برای یادگیری موسیقی بسیار کنجکاو بودم و تلاش می‌کردم آن را یاد بگیرم و برای من یک جذبه بود. وقتی یک ملودی را یاد می‌گرفتم من را به یک حالت معنوی درونی می‌برد و این لذت مدام از این می‌ ناب، ادامه داشت و هیچ وقت فکر نکردم که موسیقیدان نیستم و اگر باز هم به دنیا بیایم همین راهی را انتخاب می‌کنم که تاکنون رفته‌ام و از مسیر زندگی‌ام راضی هستم.»